به گزارش سلام بانو، در تاریخ، گاه انسان‌هایی ظهور می‌کنند که اثرشان نه در سال‌شمار عمرشان که در شعاعی است که از روح و کنش‌شان در بستر زمان ساطع می‌شود.
حضرت فاطمه معصومه (س) از این دست است بانویی که نه در میدان نبرد شمشیر زد نه بر منبر حکومت نشست اما تمدنی را رقم زد که هنوز صدای آن در قرن بیست‌ویکم در کوچه‌های فقه و اندیشه می‌پیچد.
هجرتی به وسعت آینده
سال ۲۰۱ هجری مأمون عباسی امام رضا(ع) را از مدینه به خراسان فراخوانده تا او را درون زرورق خلافت دفن کند.
کمی بعد خواهرِ امام، بانویی جوان، با کاروانی کوچک راهی همان مسیر می‌شود نه برای صرفا زیارت که برای یک حرکت تمدنی پنهان در دل، یک هجرت خانوادگی اما در میانه راه، در ساوه بیمار می‌شود مردم قم که آوازه‌اش را شنیده‌اند با احترام دعوتش می‌کنند و او در این شهر کوچک فرود می‌آید اما همان‌جا در همان چند روز کوتاه بذر تمدنی را می‌کارد که قرن‌ها بعد، شجره‌ای طیبه می‌شود.
قم، از توقف یک زن تا قیام یک ملت
آنچه امروز با نام قم می‌شناسیم، قلب تپنده فقه، سیاست دینی، و اندیشه انقلابی از اقامت چندروزه بانویی تنها و غریب در دل خستگی تبعید و بیماری زاده می‌شود.
حضور حضرت معصومه (س) قم را از یک نقطه حاشیه‌ای در جغرافیای خلافت به نقطه کانونی در جغرافیای تشیع تبدیل می‌کند.
با دفن جسم این بانو در دل این خاک قم دیگر یک شهر نیست مأمن روایت مظلومیت و آگاهی است قرن‌ها بعد از این شهر، مردانی برمی‌خیزند که نه تنها نظامی دینی بنا می‌نهند، بلکه گفتمان استقلال، آزادی ، جمهوری اسلامي را به جهان صادر می‌کنند.
زن، هویت‌ساز تمدن
حضرت معصومه الگویی از “زن مؤسس” است او هیچ کتابی ندارد، اما هر که در قم فقیه می‌شود، فرزند فکری اوست او حاکم نبود، اما جغرافیای حاکمیت دینی را شکل داد.
تمدن‌سازی از همین‌جا آغاز می‌شود از فهم درست زمانه، از اقدام به‌موقع، از حرکت بدون هیاهو، و از ماندگاری بی‌ادعا.
درس امروز ما از آن روزگار
در زمانه‌ای که هجرت جای خود را به مهاجرت داده و تمدن‌سازی در گرداب مصرف‌گرایی فراموش شده، بانویی در دل تاریخ ما ایستاده و می‌گوید: “باور کن اگر جای درستی بایستی، حتی اگر بی‌صدا باشی، می‌توانی آینده را بسازی.”
حضرت معصومه در دوران خود در جای درست تاریخ ایستاد!
قم امروز اگر نور می‌پراکند از فانوس نابی است که در سال ۲۰۱ هجری، در اتاقی گلی روشن شد.
این بانوی معصوم، به ما آموخت که گاهی باید در میانه تبعید و بیماری، شهری را زنده کرد؛ حتی اگر فرصت زیستن کم باشد.
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه