به گزارش سلام بانو، شیوا بیگ‌زاده، فعال دانشجویی طی یادداشتی نوشت: خواه چپی باشیم یا راستی، اعتدالی باشیم یا انقلابی؛ «وطن» برایمان نقطهٔ عطفی شده است که دل‌هایمان را ورای هر جناح و حزب و گروهی به هم گره میزند.
ما آغوشمان به روی کسانی که درد وطن دارند و درمان باز است.
این روزها که تنور انتخابات داغ است و ما را از هُرم آتشش نجاتی نیست، دائما برنامه‌های انتخاباتی کاندیداهای ریاست جمهوری را زیر ذره‌بین برده و بالا پایین می‌کنیم تا مبادا ایرانمان به دست نااهلان و نابلدان و نامردان بیفتد.
چندی پیش، سری اول مناظرات انتخاباتی را که پی‌گیری می‌کردم، دو نگاهِ کلی را حاکم بر دیدگاه‌ها و نظرات کاندیداهای محترم یافتم:
۱_ نگاه حداکثری و “مامی‌توانیم”هایی که پشت‌بندش برنامه بود و کارنامه
۲_ نگاه حداقلی و ” نمی‌توانیم” و “نمی‌شود”هایی که نتیجه‌ای جز دلسردی و ناامیدی برای آن دسته از مردمانی که چشم‌امیدشان به انتخابات است در پی نداشت.
البته که باید سوال شود از کاندیداهای محترمی که قائل به نگاه دوم هستند، که اگر نمی‌شود و اگر نمی‌توانیم چرا پا به عرصه‌ای گذاشته‌اند که از قبل خود را بازنده پنداشته و بر طبل نشدن‌ها می‌کوبند؟!
و اگر نمی‌شود، چطور و چگونه در جنگ تحمیلی شد آنچه که باید؟
کشوری که در بحبوبه‌ی پس از انقلاب و در حال دست و پنجه نرم کردن با گروهک‌های تجزیه طلب در شرق و غرب و شمال و جنوب بود چطور توانست در برابر ۳۶ کشور دنیا مقاومت کرده و پیروز میدان شود؟
تحریم نبودیم؟ که بودیم، شرایط سخت و پیچیده اقتصادی_سیاسی در کشور حاکم نبود؟ که بود، دشمنان فعلی، دشمنان سابقمان نبودند؟ که بودند؛ پس چطور شد و چطور توانستیم؟!
مردم عزیز ایران!
فریبمان ندهند! با کمی دقت در برنامه‌های انتخاباتی می‌شود شناخت کسانی را که سنگ کشور را به سینه زده اما نه برنامه‌ای دارند (شما بخوانید درمانی) برای حل مشکلات، و نه کارنامه‌ی مثبتی که دلمان اندکی گرم شود؛ درعوض تا می‌توانند سخنان پوپولیستی و عوام‌پسند تحویلمان می‌دهند تا چرخش آرا را به نفع حزب و گروه خود داشته باشند؛ و اگر چنین شد، بدانید و آگاه باشید که بازگشت به عقب (ارتجاع) را به حتم تجربه خواهیم کرد؛ بنابراین می‌طلبد که با دقت نظر، آیندهٔ خود و وطنمان را قمارِ اندیشه‌ای نکنیم که یک دهه آب خوردنمان را هم به توافق با دشمن گره زده بود.
به امیدِ اعتلای وطنِ عزیزمان ایران.
انتهای پیام/
ثبت دیدگاه